Al een tijd probeer ik anderen ervan te overtuigen dat we af moeten van de benauwende regels van het Stabiliteits- en Groeipact (SGP) van de EU. Met name de regels over het maximale financieringstekort van de overheid (3% t.o.v. het BBP) en de maximale staatsschuld (60% t.o.v. het BBP). Noodzakelijke investeringen in de samenleving worden door politici tegengehouden omdat we dan de EU-regels dreigen te overtreden. 
Dit geeft mij het gevoel dat we collectief op onze handen zitten, terwijl er zoveel werk aan de winkel is.Het volledig afschaffen zal voorlopig nog een brug te ver zijn. Maar we zouden de normen wel kunnen versoepelen.

De hierboven genoemde begrotingsregels zijn misschien wel de bekendste EU-regels op het gebied van macro-economische ontwikkelingen. Maar er zijn er meer. Zo zijn er ook regels die een beperking opleggen aan de hoogte van het export- (6% t.o.v. het BBP) en het importoverschot (4% t.o.v. het BBP). Deze regels zijn er omdat een muntunie erbij gebaat is dat de interne handelsverhoudingen tot op grote hoogte met elkaar in evenwicht zijn.  Deze handelsverhoudingen zijn belangrijk om te begrijpen waarom sommige landen veel minder probleem hebben om hun begroting aan de 3- en 60%-regels te laten voldoen dan andere landen. 

Er zullen echter ook afspraken gemaakt moeten worden over de loonontwikkeling. 

De Euro is eind jaren 90 ingevoerd. Dat was in een tijd waarin beleidsmakers een sterk vertrouwen hadden in werking van de markt. Er werden strikte regels van kracht voor de maximale hoogte van de staatsschuld van deelnemende landen en voor de financiering daarvan waren deze aangewezen op de kapitaalmarkt. 
Dat werkte bij een goed functionerende economie. 

Bij de Grote Financiële Crisis (2008) en de daar op volgende Eurocrisis (2009-2010) ging het echter mis. De economie ging achteruit. Het BBP zakte in waardoor de staatsschulden van een aantal landen niet meer voldeed aan de normen van het Stabiliteits- en Groeipact (SGP). Dat kwam niet zozeer omdat het bedrag van de staatsschuld zoveel was gestegen. Maar omdat het BBP daalde, steeg het percentage van de staatsschuld en voldeed in veel gevallen niet meer aan de normen. 

De stemming op de kapitaalmarkt werd nerveus. Zouden de landen nog wel in staat zijn hun leningen af te lossen? Dat maakte de handelaren op de kapitaalmarkt kopschuw en de rentes liepen op. De door de Europese Commissie, de ECB en het IMF opgelegde maatregelen maakten het alleen maar erger. Door de verplichte bezuinigingen op overheidsuitgaven kregen burgers en bedrijven het steeds zwaarder, het BBP zakte verder in en de overschrijding van de SGP-norm werd erger. Griekenland en een aantal andere landen zaten in zwaar weer en omdat Noord-Europese banken behoorlijk veel staatsobligaties van deze landen hadden gekocht, dreigden ook deze door het ijs te zakken. 

Totdat in 2012 Mario Draghi ingreep. 

Reactie op een artikel van Peter de Waard in de Volkskrant 29-7-2023
Voor 83 duizend miljard euro in het rood: een ontwikkelingsramp dreigt door nieuwe schuldencrisis
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/voor-83-duizend-miljard-euro-in-het-rood-een-ontwikkelingsramp-dreigt-door-nieuwe-schuldencrisis~ba0fb3a4/
Dat artikel is geschreven n.a.v. een recent verschenen rapport van de VN  A World of Debt
Enkele citaten uit het artikel van Peter de Waard:

We leven met 8 miljard mensen op aarde, 750 miljoen in Europa waarvan 450 miljoen in de EU en 18 miljoen in Nederland. Dat zijn gigantische aantallen. En nog veel meer mensen gingen ons voor. De huidige maatschappij met al haar voorzieningen is opgebouwd door samenwerking van al deze mensen. De overheid functioneert als organisatievorm voor deze samenwerking. Om als zodanig te kunnen functioneren heeft ze onze hulp nodig en om dit te kunnen mobiliseren heeft de overheid en pakket aan instrumenten ter beschikking. Een hele belangrijke is geld. Het geldstelsel is in het leven geroepen door de overheid doordat zij bepaalt wat de munteenheid is, het geld middels uitgaven in omloop brengt en tevens een belastingplicht instelt. Maar ook creëert ze de instituten zoals de centrale bank die als bank voor de overheid optreedt en ervoor zorgt dat het betalingsverkeer in de maatschappij vloeiend verloopt. Zo zorgt ze voor afwikkeling van het betalingsverkeer tussen de particuliere banken waarop ze nauw toezicht houdt. Die banken vormen een essentieel onderdeel van het door de overheid gecreëerde geldstelsel.