Het is twee dagen na de verkiezingen. Ik ben nog niet bijgekomen van de schok. Een monsterzege van de PVV. GroenLinks|PvdA zijn weliswaar de 2e partij geworden in aantal zetels, maar zullen toch geen deuk in een pakje boter kunnen slaan. Het totaal aantal stemmen op linkse partijen lijkt flink verminderd. Veel kiezers die bij de vorige tweedekamerverkiezingen op D66 (Kaag?) hebben gestemd, hebben nu de vakjes van NSC en zelfs PVV gekleurd. Het lijkt erop dat ze de vorige keer uit onvrede met de VVD op een partij aan de linkerzijde van de VVD hebben gestemd en nu juist op partijen rechts van de VVD.
De voormalige coalitiepartijen zijn (samen) de helft van hun zetels kwijt. Een harde afrekening door de kiezers - waarschijnlijk mensen die zich zeer kwetsbaar voelen. Decennialang is de maatschappij verschraald. Voorzieningen zijn weggevallen meer en meer werd aan de mensen zelf overgelaten, zonder dat hun middelen in voldoende mate meegroeiden. Met de recente inflatie, veroorzaakt door de plotselinge explosie van energie-en voedsel prijzen als gevolg van de oorlog in Oekraïne, is de positie van veel mensen ineens sterk verslechterd. Het 'precariaat' - de groep mensen die slechts met moeite kan rondkomen - is sterk vergroot. Steeds meer hoor je dat zelfs mensen met een betaalde baan steeds moeilijker kunnen rondkomen. Het beroep op voedselbanken wordt steeds groter. Dat zoveel mensen afhankelijk zijn van een van de velen toeslagen zie ik als een collectief brevet van onvermogen!
Vind je het gek dat veel mensen ten einde raad zijn, meer en meer geneigd zijn om de schuld aan migranten te geven en een riskante proteststem hebben uitgebracht? Maar hoe is het zover gekomen en hoe keren we deze tendens?
De voormalige coalitiepartijen zijn (samen) de helft van hun zetels kwijt. Een harde afrekening door de kiezers - waarschijnlijk mensen die zich zeer kwetsbaar voelen. Decennialang is de maatschappij verschraald. Voorzieningen zijn weggevallen meer en meer werd aan de mensen zelf overgelaten, zonder dat hun middelen in voldoende mate meegroeiden. Met de recente inflatie, veroorzaakt door de plotselinge explosie van energie-en voedsel prijzen als gevolg van de oorlog in Oekraïne, is de positie van veel mensen ineens sterk verslechterd. Het 'precariaat' - de groep mensen die slechts met moeite kan rondkomen - is sterk vergroot. Steeds meer hoor je dat zelfs mensen met een betaalde baan steeds moeilijker kunnen rondkomen. Het beroep op voedselbanken wordt steeds groter. Dat zoveel mensen afhankelijk zijn van een van de velen toeslagen zie ik als een collectief brevet van onvermogen!
Vind je het gek dat veel mensen ten einde raad zijn, meer en meer geneigd zijn om de schuld aan migranten te geven en een riskante proteststem hebben uitgebracht? Maar hoe is het zover gekomen en hoe keren we deze tendens?
Al decennia voert het geloof in de markt de boventoon. De overheid moet niet alles willen regelen. "Laat het maar aan de markt over." Daar hoort ook de overtuiging bij dat de staat net als een gezin of bedrijf een sluitend huishoudboekje moet hebben. Het gevolg daarvan is dat de middelen van de overheid afgeknepen worden, dat de overheid niet voldoende kan investeren in een welvarende maatschappij, dat het vangnet voor de zwakkeren wegvalt en dat meer en meer mensen ten einde raad zijn.
Hier wringt de schoen! Ik hoop van harte dat we op een andere manier leren kijken naar de werking van de economie en dat we daardoor inzien dat er veel meer mogelijk is voor het opbouwen van een welvarende maatschappij en het ondersteunen van kwetsbare burgers dan dat we tot nog toe doen. Afgelopen zaterdag stelde 100-jarig Kasper Kemper de cruciale vraag.
Hier wringt de schoen! Ik hoop van harte dat we op een andere manier leren kijken naar de werking van de economie en dat we daardoor inzien dat er veel meer mogelijk is voor het opbouwen van een welvarende maatschappij en het ondersteunen van kwetsbare burgers dan dat we tot nog toe doen. Afgelopen zaterdag stelde 100-jarig Kasper Kemper de cruciale vraag.
Ik ben een vader van 100 jaar met een baby’ | De Volkskrant
"Waar ik in mijn leven nooit antwoord op heb gekregen, is de vraag waarom regeringen niet genoeg geld zeggen te hebben voor bijvoorbeeld de gezondheidszorg, maar als er een oorlog uitbreekt, zoals in Oekraïne, zijn er ineens miljoenen voor wapensteun.
De heer Kemper zal de artikelen op deze site niet lezen. Voor anderen probeer ik met deze artikelen deze vraag te beantwoorden en bij te dragen aan een beter begrip van de economie en de wijze waarop we die kennis benutten voor een welvarende en duurzame maatschappij.